Peru

Lieve allemaal,

Het is alweer een lange tijd geleden dat we via deze weg iets van ons hebben laten horen. Op verzoek van prehistorische vrienden zonder Facebook, schrijven wij momenteel vanaf Plaza de Armas in Cuzco jullie toe.

Peru

Na ons immigratie probleem bij de grens van El Salvador zijn we wijzer aangekomen bij de grens van Peru. Midden in de nacht hebben we ons 90 dagen visum zonder problemen verkregen en zijn we afgedaald naar Mancora. Het eerste toeristische plaatsje over de grens. Vrij weinig te beleven hier! Alleen het hostel is erg lekker met zijn grote zwembad. Omdat we weten dat het steeds kouder wordt verder naar het Zuiden toe blijven we hier lekker een paar dagen hangen. Op de derde avond hier besluit Juriaan spontaan een tattoo te nemen, gewoon op een bankje in het hostel.

Ja, ik ken de risico’s maar het voelde goed. Deze artiest doet een keer in de zoveel tijd een rondje hostels in Mancora. Verse inkt, naalden en een vaste hand deden mij besluiten om ervoor te gaan. Na ik drie andere kerels heb zien tatoeëren was ik aan de beurt! Ik heb gekozen voor een eenvoudig design op mijn rechter binnen-been, net boven mijn enkel. Een J staat daar nu voor altijd, symbool voor Jurriaan, Jorien en Janieck. Ik ben er erg blij mee.

Na Mancora zijn we afgedaald naar de kust bij Trujillo. Hier hebben we een groep fantastische reizigers ontmoet waarmee we verder zijn gereisd naar Huaraz. Met zijn 8en hebben we op de tweede dag een tour gemaakt naar Lago 69. Dit meer ligt op 4600m hoogte midden tussen de gletsjers. Van zeeniveau naar 4600m binnen 48 uur is geen eenvoudige wandeling. Een grote berg van 500m hoogte stond tussen ons en het meer in. Na een pittige klim van ongeveer een uur hebben we de top bereikt. In de volle veronderstelling dat om de hoek na de vlakte het meer lag liepen we trots verder. Zaten wij er even naast. Na 15 min vlak te hebben gelopen kwamen we bij berg nummer 2. Deze hadden we even niet verwacht. Met lood in de schoenen klimmen we meter voor meter omhoog. Na drie keer bijna te zijn overleden en met tranen in de ogen komen we dan eindelijk bij Lago 69 aan. Het mooiste meer dat we ooit hebben gezien. Babyblauw, waterval, net onder de gletsjer, glinsterend in de middagzon en adembenemend. Een dag om niet snel te vergeten. Jurriaan heeft nog even een duikje genomen in dit gletsjer smeltwater. Geloof je het niet? Zie de foto’s!

Huaraz is een leuke stad midden tussen de bergen. Sneeuwtoppen 360 graden om je heen. Op de dag na de hike lopen we relaxt over een pleintje heen. Midden op het plein ontwaakt een zee van oranje en trekt onze aandacht. Dirk uit Amsterdammmmmmmm! Dirk verkoopt stroopwafels! Heerlijk. Erg leuk om zijn verhaal te horen en van dit Nederlandse snoepgoed te mogen proeven.

Met de hele groep besluiten we om met zijn 8en de Santa Cruz trek te gaan lopen. 4 dagen hiken tot en met 4750m hoogte. Ons hoogtepunt tot nu toe, letterlijk. De Santa Cruz trek is een hele bijzondere ervaring. Dwars door de bergen, over en langs rivieren, duizelingwekkende afgronden, bossen en koeien zover het oog reikt. Een prachtige ervaring maar wel heel zwaar! Na vier dagen liggen Pam haar voeten geheel open en zit ik onder de muggenbulten die zo erg jeuken dat krabben aan deze kleine bergen ons dagelijkse momentje voor het slapen gaan wordt. Al met al dus een prachtige tocht, maar we kunnen voorlopig geen berg meer zien!

Jurriaan heeft erg last gehad van de hoogte. Boven de 4000m plus inspanning zorgde ervoor dat een constante hoofdpijn aanwezig was. Alle pillen die we konden vinden plus coca thee heeft de tocht dragelijk gemaakt. Niet dat ook maar iets hielp tegen de hoofdpijn. Na de afdaling na 3300m hoogte, de hoogte waarop Huaraz ligt, werd Jurriaan echt ziek. Rillende koorts en extreme vermoeidheid hebben ons nog drie dagen in Huaraz gehouden. Hoogteziekte kan je echt ontzettend hard te pakken nemen. Het maakt niet uit hoe dik, dun, fit of niet fit je bent. Iedereen kan het zomaar krijgen. Maar drie dagen lekker slapen in een goed bed doet wonderen! De groep was inmiddels afgereisd naar Lima en verder. In Lima hebben we met de halve groep de bus gepakt naar Huachachina.

Met nog 5 man sterk bevinden we ons ineens in een echte oase. Een klein meertje omringt door palmbomen in het midden van de Peruaanse woestijn. Zandduinen zo hoog dat de schaduw over het dorp al om 4 uur valt. Sand-boarding is hier de main activity. Op een houten plank lekker van de zandheuvels afdonderen. Na het twee keer staand geprobeerd te hebben hadden we het wel bekeken. Staan is lang niet zo leuk als zitten of liggend! Met andere woorden: lekker sleeën! Wat een pret hebben we gehad en wat gingen we hard. Vooral de laatste heuvel! Jurriaan ging liggend, met zijn hoofd naar voren van een helling af die in vergelijking met het Doornse gat een mierenhoop lijkt. Heerlijk middagje spelen dus! In Huachachina hebben we denken we voor de laatste keer gezwommen, de komende twee maanden worden koud!

Na deze oase in de woestijn hebben we vanuit Ica de bus gepakt direct naar Cuzco. Hoelang duurt dit ritje? Nou ongeveer 20 uur. We hebben dus lekker de luxe bus gepakt die we konden vinden. Grote leren stoelen, eten en drinken, een tv en een laptop hebben dit 20 uur durende ritje eenvoudiger gemaakt. Het enige nadeel was dat we gewoon niet geslapen hebben, de weg was zo kronkelig dat dit niet helemaal lukte.
In Cuzco aangekomen. Dit is de mooiste stad in Zuid-Amerika tot nu toe. Prachtige historische straten en gebouwen maken dit een hele fijne aanblik. Deze stad kan concurreren met een Valencia of een Florance.

Meteen na de eerste dag slenteren in Cuzco zijn we met de groep van vijf op de Jungle Inca trek gegaan! Op naar Machu Pichhu. Een van de activiteiten/plekken op de bucket list van Jurriaan. We hebben expres voor deze trek gekozen omdat hij hiken en activiteiten goed afwisselt. Het is dus niet 4 dagen lang alleen maar lopen. Sterker nog, achteraf gezien, dit was geen hiken maar gewoon heerlijk wandelen. De eerste dag begin je na de busrit met een 2,5 uur durende afdaling op een mountainbike. Ongeveer 3km daal je af in hoogte. Jurriaan heeft met de gids heerlijk afgedaald voorop en hem er finaal afgetrapt. Afdalen is zoveel lekkerder dan klimmen! Pam was ook echt super snel op de afdaling.

Na de lunch moesten we nog even een uurtje omhoog lopen de jungle in, richting ons hostel. Flinke klim man! Onderweg zo’n beetje alle fruitbomen en planten gezien die er bestaan; van mangoboom tot avocado boom en van koffieplant tot cacoaplant. De eerste nacht sliepen we prachtig midden in de jungle bij een lokale familie. Jurriaan heeft geholpen met koken. Hij zat aardappels te schillen naast het houtvuur terwijl overal om hem heen cavia’s losliepen, de lokale specialiteit. Deze hebben we overigens niet opgegeten. Na een heerlijke maaltijd en een biertje hebben we heerlijk geslapen in echte bedden! We hadden gewoon een stromatje op de grond verwacht, dus we waren aangenaam verrast.

De tweede dag is lopen lopen en lopen. Maar een eitje in vergelijking met Santa Cruz. Heerlijk wandelen door bossen, langs afgronden en rivieren. Over een stukje originele Inca trek waar Jurriaan knikkende knieën van kreeg. Heel smal paadje, hele diepe afgrond! Na een uur of 5 a 6 lopen kwamen we aan bij de rivier waar we moesten oversteken naar de HOT SPRINGS. We moesten alleen nog even in een klein bakje op 30m hoogte de rivier oversteken terwijl twee jongens aan de andere kant ons met de hand ongeveer 50 a 60m ver naar de overkant zouden trekken. Hartstikke leuk! Eenmaal bij de heerlijke warme baden aangekomen hoorde je om je heen de ene na de andere orgastische kreun ontsnappen. Ik quote Derk net nadat hij het water in dook: “ i just had sex” . Een heerlijk gevoel om na 6 uur lopen na een koude douche je te laten onderdompelen in dit heerlijk natuurlijk warme water. Na een heerlijk zwempartijtje en een biertje mocht de groep kiezen wat ze wilden doen. Willen jullie nog een uur omhoog lopen over een stoffige weg vol bussen of willen jullie in een comfortabel klein busje met een lekker muziekje op naar jullie hotel worden gebracht? Alsof dit een keuze is….

De derde dag begon met zip-linen! Grote stalen kabels tussen bergwanden geklemd vervoeren de ene na de andere toerist die zelf moet remmen want niemand doet het voor je. Dit heeft Jurriaan geweten. Op de tweede lijn raakte hij achterste voren en kon niet meer op tijd terugdraaien en remmen. Achterste voren remmen bleek niet zo makkelijk. In volle vaart (40-50km per uur) klapte hij tegen het einde van de lijn aan. Een flinke klapper, maar buiten de schrik om geen echte schade. De derde zip-line ging hij dan ook met een kleine tegenzin naar beneden. Maar bij de vierde was hij alweer de oude. Bij de vijfde zip-line hing hij onderste boven met zijn handen los en zijn benen in de lucht, niets aan het handje dus. Na het zip-linen moesten we nog drie uur over een prachtige spoorweg lang de rivier lopen naar Aquas Calientes. Het toeristendorpje voor Machu Pichhu.

Dag vier. Machu Pichhu! 24 jaar lang heeft Jurriaan hierop gewacht. Pam dus 21 jaar haha. Om half 5 in de ochtend begon de wandeltocht omhoog. Meer dan 1000 treden en een hoogteverschil van ongeveer 500m kwamen we om 6 uur bij de ingang van Machu Picchu aan. Bezweet vermoeid en trots komen dan ook de toeristen met de eerste bussen aan. Met een zwetende kop kijk je ze aan of dat ze afval zijn. Want als je instaat ben te wandelen omhoog dan doe je dat begrepen?!!!

Om ongeveer kwart over 6 was het dan zover. Jurriaan liep voorop samen met de gids en liep zomaar ineens, net om de hoek tegen het eerste zicht op Machu Pichhu aan. Geheel onverwacht in al zijn schoonheid ligt het daar, een van de toeristische plekken op aarde, en toch voelt het magisch aan. Je voelt de geschiedenis, de hoogte, de lucht, en de aarde. Je ruikt berg, gras, wind en magie. Met een brok in je keel en tranen in je ogen wacht je tot de zon opkomt en dan ontwaakt Machu Pichhu pas echt en wordt je de bijzondere locatie van deze bijna perfect bewaarde religieuze vesting getoond.

In 1732 ( of 1532, klein verschilletje ) waren de Spanjaarden op 500m afstand van Machu Pichhu. Ze stonden beneden aan de berg waar wij onze klim begonnen. Als ze het gevonden hadden dan hadden ze het zeker weten vernietigd. Dat is wat de Spanjaarden deden, de hele Inca beschaving verpletteren. Machu Pichhu is bewaard gebleven omdat de Inca’s de stad op tijd hebben verlaten, om het verborgen te houden voor de Spanjaarden. Bedankt dat jullie Inca’s zo slim zijn geweest dit te doen, anders hadden wij hier vandaag niet gestaan.

De hele trip was een bijzondere ervaring. We raden een ieder aan om deze magische plek aan te doen, ondanks het toeristische gehalte is het een van de mooiste plekken op aarde. Feit. We zijn nu nog in Cuzco, lekker paar dagen de stad verkennen. We zijn weer met zijn tweeën. De groep hebben we achter en voor ons gelaten. Morgen vertrekken we naar Puno en vanaf daar reizen we af naar Bolivia!