Bolivia

Lo siento amigos. We hebben jullie te lang op een update laten wachten. We hebben jullie achtergelaten in het zuiden van Peru en nemen jullie vanaf daar mee verder helemaal naar Montevideo in Uruguay! Maar niet in 1 verhaal. Er is teveel gebeurd en gedaan om dat vandaag op dit busstation in Montevideo te typen.

Bolivia

Onze eerste bestemming in Bolivia is Copacobana. Nee dat is niet dezelfde als van het liedje, dat ligt in Brazil of zelfs Cuba voor mijn part. Het stadje ligt aan het grote Lago de Titicaca. Het grootste hoogste meer ter wereld! Op bijna 4000m hoogte is de schaduw gemeen koud en het licht netvliesschrijnend. Al met al een toffe plek dus! We zijn na de eerste nacht slapen in ons penthouse met lago zicht naar Isla del Sol gevaren. Zonder plan of terug-ticket hebben we ons gesetteld in het leukste hostel met het mooiste uitzicht. Voor 3 euro per nacht (samen) slaap je in dit paradijsje.

Aangezien het eten in het restaurant niet te vreten is zijn we maar over gestapt op de wijn. Gelukkig hadden we een heel leuk/lief Nederlands koppel ontmoet om ons te helpen met deze uitdaging. Aan het eind van de avond zat de barvrouw met haar handen in het haar de rekening op te maken aangezien letterlijk alle flessen wijn in het hele restaurant soldaat zijn gemaakt. De volgende dag hebben onze hoofden met lichte tegenzin de befaamde Zuid-Noord wandeling gemaakt. Met een paar kleine omwegen en een zieke Engelsman in ons kielzog hebben we een hele leuke tocht gemaakt. De dag erop zijn we met de boot teruggevaren richting het vasteland. We waren praktisch al aan land, nog 10 meter. We lagen te wachten om voor anker te gaan aan de steiger. Vanuit onze ooghoeken zien we langzaam een andere boot komen aanglijden. Heel langzaam. Maar de boot stopte niet. Toen we eenmaal doorhadden dat de boot niet op tijd kon stoppen en toch wel heel groot was konden we al niets meer doen. De boot ramde met zijn boeg vol de ruiten van onze schuit. Overal glassplinters over Inge heen en twee ruiten aan diggelen. Maar niemand gewond, dus een goede lach tijdens de lunch was alles wat er nog te zeggen viel.

Na de lunch zijn we meteen met de bus naar La Paz gereisd. De onofficiële hoofdstad van Bolivia. La Paz is een grote stad waar je makkelijk kan blijven plakken in het juiste fees-thostel. Maar het was koud en guur dus hier zijn we maar een paar nachten gebleven. De dagen die we er waren hebben we trouwens wel genoten: wandelingen, musea en Nederlandse hapjes in Sol y Luna maakte La Paz zeker geen straf om te verblijven.

Vanaf La Paz zijn we naar Rurrenabaque gevlogen. De jungle van Bolivia ligt in het Amazone gebied maar naar het schijnt is er geen malaria meer te bekennen. Dus weer geen pillen, hopsakee. Van onze Nederlandse Machu Pichhu makkers Leon en Marco hadden we gehoord dat we beter niet met TAM konden vliegen, behalve als je een near-death-experience wil hebben. Aangezien onze tien-ritten kaart voor deze ervaring op was hebben we besloten om met Amazones te vliegen. Het vliegticket voor deze reis is heel makkelijk te verkrijgen. Je gaat naar het hoofdkantoor in La Paz. Dan kan je het niet vinden omdat ze straatnummers niet in volgorde oplopen. Vervolgens zie je een rolluik dat dichter dan dicht zit. Dan vraag je aan de juiste local wat te doen. Hij klopt op het rolluik en een klein deurtje gaat open. TADAA! En zo regel je een vliegticket.
Rurrenabaque is awesome! Zodra je het vliegtuig uitstapt ( waar maar 18 passagiers in kunnen ) komt de warme deken van het jungle klimaat je tegemoet. Pam en ik moesten meteen weer denken aan Thailand en Vietnam. We hebben een nachtje in een crappy hostel geslapen om de volgende dag meteen naar de Pampas tour te gaan.

Een van de hoogtepunten van onze reis blijkt achteraf! De tour begint goed. Een drie uur durende jeep-rit naar de rivier begint met een lekke band na 20 minuten. Klassieker! Je moet een keer een lekke band hebben gehad op een tour. De chauffeur had hem zo verwisseld en on the way we are. Bij aankomst kwamen we onze buddies Mike, Koji en Tanja weer tegen. Zij hadden de tour net gedaan en vonden het super. We hadden onze tassen nog niet uitgeladen of we stappen al op de eerste Anaconda. Een slang van bijna 3 meter lag daar een boom te knuffelen. Dat belooft veel goeds!

We stappen in de boot- een soort lange houten kano voor 10 personen met buitenboord motor, en onze riviertocht begint. De rivier schijnt vol te zitten met alligators, kaaimannen, piranha’s en dolfijnen. We zijn nog geen 10 meter van de kade of we zien de eerste dolfijnen al ! In de rivier zitten twee soorten dolfijnen: roze en grijze. Het zijn lelijke mormels, maar het blijven dolfijnen. Ze zwemmen met de boot mee en we blijven ze gedurende 3 dagen zien. De tour operator heeft ons niet voorgelogen, overal zitten de dieren die ons belooft waren.

Ons kamp was heel basis maar fantastisch. Een houten dorpje op palen aan de rivier in de middle of nowhere. Na een laatste tochtje in het donker was het tijd om te gaan slapen. Morgen anaconda hunting in the Pampas baby! Jurriaan was vroeg uit de veren. Zoals altijd op een tour is hij de eerste die wakker is. Wat heel gek is want als er geen tour is kan hij zijn luie reet het bed niet uitslepen. Na een fantastisch ontbijt gingen we de Pampas in. Het is een 50/50 kans dat je een slang vindt. De groep van gister heeft het na 3 uur moeten opgeven. In de brandende hitte speuren we door het stinkende moeras. Na 5 minuten hebben we beet! De gids trekt zo een anaconda uit het lage water. 5 minuten later, weer raak! Moet niet gekker worden! Nu we al 3 slangen hebben gevonden hadden we wel genoeg van het moeras. Iedereen behalve Jurriaan! “ Ach kom op, een klein rondje om dit water naar de boot is toch lachen “? En lachen was het. Met onze laarzen aan door knie hoog water vol natuurlijke valstrikken! Het is een wonder dat niemand gestruikeld is vol in het stinkende water.

Na dit avontuurtje hadden we tijd over! Aangezien er 4 uur voor dit onderdeel op het programma stond en wij maar een uurtje genuttigd hadden, konden we gaan zwemmen! Bij de eerste dolfijn is Jurriaan meteen het water ingedoken! Het schijnt dat als er dolfijnen zijn de alligators je niet lastig vallen. Nou op hoop van zegen maar! Alles bon. Heerlijk gezwommen met dolfijnen op een paar meter afstand, links en rechts alligators en o ja de piranha’s zijn er ook nog.

De zonsondergang en opgang hebben we ook nog meegepakt om vervolgens nog een keer te gaan zwemmen met de roze rakkers. Vol vertrouwen springt Jurriaan weer als eerste van de boot het diepe in. Nog geen 2 minuten later zit hij op een dolfijn en schreeuwt hij het uit van pret. De dolfijn is aan het spelen en ze knuffelen even. De dolfijn verdwijnt weer en Jurriaan zwemt verder. Op een geven moment trapt hij een dolfijn, best hard. Oeps, niet de bedoeling ik kon hem niet zien roept Jurriaan terwijl de anderen vanaf de boot toekijken. Nog geen twee seconden later vertrekt Jurriaan zijn gezicht en schreeuwt hij het uit, dit keer niet van pret. De dolfijn was blijkbaar boos door de trap en heeft zijn wraak genomen op Juriaan zijn voet: ” alsof een kleine auto met spijkerbanden over je voet rijdt, dat is de beste beschrijving”. Met een sprintje waar Krojodidjomo ( oid) jaloers op zou zijn zwemt Jurriaan terug naar de boot. Zijn hele voet ligt open, bloed aan alle kanten. Zwempartijtje voorbij, met deze bloedende voet ben je een feestmaal voor de piranha’s. De rest van de boot heeft vriendelijk bedankt voor een zwempartijtje en we zijn niet lang daarna teruggegaan naar het kamp.

De wonden vallen mee, de kneuzingen zijn erger. Nog twee weken mank lopen maar een verhaal voor het leven. Zou het zo weer doen! Alleen dan niet in diep water, maar in ondiep water waar je kan staan, zodat je ze niet trapt. Jullie kunnen thuis allemaal de littekens komen bewonderen.
Na de Pampas tour zijn we meteen doorgegaan met de jungle tour! Drie dagen de jungle in. Beetje bomen knuffelen, termieten eten en vlinders kijken. We hebben genoten maar in vergelijking met de Pampas tour, tja..

Na deze tour zijn we teruggekeerd naar Rurrenabaque. Waar we nog twee dagen hebben nagenoten voor we terugvlogen naar La Paz. In La Paz hebben we nog een paar dagen uitgetrokken om te plannen en te rusten. Zondag was het tijd voor DEATH ROAD. De meest dodelijke weg ter wereld? Zaterdagnacht vroeg naar bed om uitgerust te zijn voor de lange fietstocht downhill. Na twee uur in bed te hebben gelegen begon Jurriaan zijn maag vreemd te doen. Burrito’s met avondeten. De rest van de nacht zal ik niet beschrijven. Het komt er op neer dat Jurriaan niet in staat was DEATH ROAD te fietsen. Aangezien we al betaald hadden en we niet meer wilde wisselen omdat we La Paz wilde verlaten is Pam in haar eentje gegaan. Super stoer! Ze is heel teruggekomen, gelukkig.

Na La Paz wilde we meteen naar Uyuni voor de zoutvlaktes. Mensen hebben ons dit verboden. We mochten Sucre niet overslaan. Oke oke, dan gaan we naar Sucre. Een fantastische stad. Sucre is een prachtige stad met een oud stadscentrum waar Valencia jaloers op zou zijn. In de bus hadden we een Duitser ontmoet met wie we een hostel hebben gezocht. We zijn uiteindelijk bij het Berlin Cultur Cafe Hostel uitgekomen, het leukste hostel in Sucre. Meteen op avontuur dan maar: naar het Dinausar creation park! Een busritje door Sucre en je bent er. Een grote muur vol voetstappen van Dinosaurussen. Een amusant uitje voor een groepje backpakkende kinderen.

De dag erna hebben we Louisa en Rich weer ontmoet. Dit stelletje hebben we ook op de Pampas tour ontmoet. En bij toeval kwamen we ze tegen in het museum de Indepencia. Deze ontmoeting heeft een impact gehad op ons reisschema. Tot de dag van vandaag zien we ze nog. Die avond zijn we meteen wezen stappen. Een club net buiten het centrum blijkt leuk te zijn, Mitros. Om 01.00uur komen we binnen, toko leeg! Een uur later, toko vol! Nog een uur later, toko gesloten. Oke, 3:30uur. En nu? Afterparty hosselen! Wij de juiste connecties gelegd en onderweg. Richt loopt voorop met de local die wist waar het feest was. In een seconde gebeurd er ineens heel veel. Er komt een auto aan-geracet die niet stopt, althans niet voor ons voetgangers. De auto raakt Rich van de zijkant en hij komt ten val. De auto knalt vervolgens tegen een geparkeerde auto voor hem. Daarna rijdt de auto achteruit tegen een andere auto aan. Als de bestuurder zijn dronken kop weer bij zinnen heeft start hij de motor en scheurt weg. Jurriaan kan hem nog net een stomp verkopen door het open raam maar kon de auto niet stoppen. Rich ligt nog steeds op de grond. Hij heeft helemaal niets behalve een schrammetje op zijn arm. Meer geschrokken dan gewond hebben we hem en Louisa naar huis gebracht, ze waren best wel in shock. Afterparty voorbij.

Na Sucre zijn we met hen naar Uyuni afgedaald. Het paradepaardje van Bolivia: de zoutvlaktes en het nationaal park. Na alle doom-verhalen te hebben gelezen op internet over slechte touroperators, bevroren ledematen en dronken chauffeurs hebben we letterlijk kop of munt gespeeld voor een touroperator. Ripley’s it is! Onderweg met de Jeep! Met Louise,Rich en nog een koppel uit Israel zijn we op pad gegaan. Onze Jeep had een audio kabel voor onze iPods dus 3 dagen lang hebben we de beste en slechtste hitjes geblazen!

De zoutvlaktes zijn geweldig. Er is zoveel wit en alles is zout. Duh zou je zeggen, maar het is echt bijzonder. Als je de grond likt ( wat Jurriaan natuurlijk gedaan heeft ) dan proef je gewoon geconcentreerd zeezout. De vloer is niet solide zout hebben we geleerd. Om de zoveel cm heb je lagen met zeewater. Als je een gat in de vloer vindt kan je zoutkristallen uithakken, best wel cool. De eerste nacht hebben we in een zouthotel geslapen, gemaakt van zout dus! Na de horror verhalen over de kou hadden we ons goed voorbereid. Wat blijkt, de eerste nacht heerlijk warm geslapen, niets aan het handje.

De tweede dag was het tijd om het Nationaal Park in te gaan. Het ene na het andere gekleurde meer met flamingo’s hebben we gezien. Rood water, groen water, paars water, blauw water en grijs water. Een leuke dag maar de nacht komt naderbij. In het hostel blijkt dat het vannacht koud gaat worden. ijskristallen op de ramen en in de gemeenschappelijke ruimte een kacheltje. Omdat we als eerste arriveerden hebben we meteen de tafel naast de kachel geconfisqueerd. Score! Nu konden we tenminste tot bedtijd een beetje warm blijven. Een onoplettend momentje heeft Pam bijna haar gave huidje gekost. Ze wilde haar handen even warmen maar had niet door dat de pijp te heet was. Met twee flinke brandblaren tot resultaat. Gelukkig genoeg sneeuw in de buurt om te koelen haha!

De nacht viel 100 procent mee. We hadden zelfs lagen kleren over! Heerlijk geslapen wederom. De volgende dag bleek Pam haar verwonding mee te vallen. De blaren waren blijkbaar heel oppervlakkig want ze had helemaal geen pijn. Geluk bij een ongeluk dus. Deze dag was een spannende omdat het park voor een deel gesloten was door de hevige sneeuwval van de week ervoor. Gelukkig hadden wij de goden met ons want het park ging vandaag geheel open! Nog geen twee uur later stonden Pam en ik in een out-of-this-world landschap met kokende modder, geisers en heel veel stoom. Alsof we in een film waren beland waren we aan het genieten van dit natuurwonder. De chauffeur was een beetje boos op ons want blijkbaar hadden we niet zo lang om hier te blijven. Oeps. Vervolgens zijn we naar de hot-springs gereden om te zwemmen. Heerlijk warm en schoon weer op weg naar Uyuni!

De dag erna zijn we naar Tupiza gegaan, onze laatste bestemming in fantastisch Bolivia. In Tupiza was het lekker warm en ons hostel had zelfs een zwembad. Hier hebben we een triatlon tour gedaan: Jeep, Paard en Fietsen. Een leuk dagje uit dus. Maar het hoogtepuntje van Tupiza was toch wel de Wimbeldon finale! Jurriaan heeft van begin tot einde Murray aangemoedigd met 6 Engelse chicks om mee te schreeuwen. En het heeft gewerkt! Sir Murray it is.

Ik heb geen puf meer om Argentinië voor jullie te beschrijven vandaag. Argentinië hoor ik je denken, maar dat stond toch helemaal niet op het programma? Dat klopt! We hadden een maand over aan het einde van Bolivia. We hebben ervoor gekozen om naar Argentinië af te reizen omdat het Noorden van Chili vol sneeuw is en veel grenzen dicht zijn. We hebben ons ticket kunnen omzetten van Lima naar BA, dus nu hadden we alle tijd om op ons gemakje af te reizen. Buenos Aires zit eigenlijk niet in ons budget maar met de blue market dollar is het heel goed te betalen.
We hebben een uitstapje gemaakt naar Uruguay. Waarom? Omdat het kan en omdat het handig is voor nieuwe dollars. De dollars waren wel op na 3 weken Argentinië. We zijn twee dagen in Colonia de Sacremento geweest, een schattig oud en lief stadje. Nu zijn we in Montevideo, de hoofdstad. Een fantastisch mooie stad, maar een dag of 2 is hier meer dan genoeg. Dit verhaal wordt getypt vanaf de busterminal waar de wachten op de bus die ons terug naar de boot brengt. De boot brengt ons in een uurtje het kanaal over, terug naar Buenos Aires voor meer! Want geloof me, je wil meer!

Argentinië houden jullie tegoed vrienden en familie. We missen jullie en houden van jullie. Over twee weken zijn we weer thuis! Op 9 augustus om 7:45 uur in de ochtend komen we aan op Brussel International Airport. Tot daar? xxx